Rozdział I

Nie wiem, czy podobał się wam prolog...
Jestem trochę zawiedziona, żadnych komentarzy. :(
Ale jestem z rodzaju tych osób, które się nie poddają, więc postanowiłam wcześniej wrzucić pierwszy rozdział. I przepraszam, ale zapomniałam uprzedzić: moje notki potrafią być dłuuuuuugie... I dlatego powinnam raczej powiedzieć, że będę wrzucała części rozdziałów, aby nie było zbyt długo i nużąco :P Miłego czytania! :D

001.

 *Pepper*

 Zupełnie straciłam poczucie czasu, kiedy siedziałam na krawędzi dachu Akademii Jutra i od niechcenia machałam nogami. Chwilowo potrzebowałam ciszy i spokoju, aby pomyśleć... zastanowić się co dalej. Zaledwie tydzień temu ludzie dowiedzieli się kim jest Iron Man, War Machine oraz Rescue, i praktycznie nie mogliśmy odpędzić się do tłumu dziennikarzy i fanów... Cóż, muszę przyznać, że wielbiciele to coś, co podbudowuje twoją wartościowość, ale jednocześnie potrafi wymęczyć, ukatrupić, tak, że nawet nie zauważysz kiedy.

Drgnęłam przestraszona, kiedy telefon zadzwonił w mojej kieszeni. Oderwałam wzrok od powoli zachodzącego słońca i wyjęłam komórkę. Na wyświetlaczu uśmiechał się do mnie Tony; westchnęłam, ale postanowiłam odebrać. Niedawno dużo się działo, a Stark zapewne nie miał lżej ode mnie. Przecież jako geniusz, który zbudował zbroję, i to nawet nie jedną, dzięki której może ratować świat, nie miał ani chwili wytchnienia i od tygodnia rozmawialiśmy jedynie kilkanaście razy przez telefon, a mieliśmy sobie tyle spraw do wytłumaczenia... A dzisiaj jego ojciec, pan Howard, postanowił urządzić synowi przyjęcie, gdyż wcześniej nie było na to zbyt wiele czasu. Żadne protesty Tony' ego nie zadziałały; pan Stark uważał, iż trzeba uczcić wkraczanie jego syna w dorosłość. Jednak doskonale wiedziałam, że Tony wydoroślał już dawno temu, kiedy musiał dźwigać ciężar odpowiedzialności ratowania świata na swoich barkach, i choć miał mnie i Rhodey' ego, nie było mu łatwo.

- Hej, To...

- Hej, Pepper. Potrzebuję twojej pomocy – przerwał mi, kiedy ledwie zdążyłam się przywitać.

Odruchowo wstałam i skierowałam się w stronę wyjścia. Moja twarz wyrażała skupienie, ale wiedziałam, że wykwitł na niej także radosny uśmiech, kiedy poczułam buzującą we krwi adrenalinę.

- Rescue zaraz stawi się na posterunek, Iron Manie – powiedziałam, biegnąc schodami w dół. Po chwili byłam już na zewnątrz. Nie przestawałam się uśmiechać.

- Miło wiedzieć, że o każdej porze jesteś w stanie gotowości – zaśmiał się, ale po chwili jego głos spoważniał. Albo mi się wydawało, albo Tony był trochę zły... Lub zmęczony; nie miałam co mu się dziwić. - Ale jednak bardziej potrzebuję twojej dziewczęcej ręki i wyszczekanej buzi.

- O... - wydukałam, stając nagle w miejscu. Jednak po chwili ruszyłam w stronę nowego domu Starków, który pan Howard kupił trzy tygodnie temu; ukrywał przed nami ten fakt, informując jedynie mamę Rhodey' ego o zakupie. Miał to być urodzinowy prezent dla Tony' ego od ojca, który ukradkiem zaczął przenosić do nowego domu cały ich dobytek i instalując tam wszystkie techniczne rzeczy, jak to maniak technologii i fizyki. Tony w ostatnich tygodniach był tak zajęty, że nawet nie zauważył znikających rzeczy. Ale kiedy w dzień urodzin Tony' ego napadli na nas „kosmici”, prezent musiał poczekać. Młody Stark dowiedział się o nim dopiero dzień po prawie - końcu - świata i (szczęściarz!) mógł się wprowadzić do nowego apartamentu, a w jego pokoju znajdowały się wszystkie jego rzeczy – nic nie musiał robić, tym bardziej sprzątać. Też chciałabym mieć taką przeprowadzkę... Jednak jak dotąd, nie było okazji, aby ktoś z nas mógł odwiedzić Tony' ego; ja i Rhodey musieliśmy najpierw uporządkować sprawy w naszym życiu. Cóż, przynajmniej teraz miałam pretekst, aby w końcu odwiedzić Tony' ego.

Zmarszczyłam brwi, próbując przestać uśmiechać się jak idiotka. Ale nie mogłam; myśl o spotkaniu Tony' ego po tygodniowej przerwie powodowała, że czułam się tak samo jak przed walką w zbroi. Adrenalina powróciła, byłam pełna życia... Ale nagle przyszło  zdenerwowanie. Przecież wtedy, podczas walki, prawie mu powiedziałam, co do niego czuję, ale wtedy nie było czasu; Stark nie mógł mnie wysłuchać, kiedy ważyły się losy całej ludzkości. A potem, kiedy wszystko dobrze się skończyło, kiedy postanowiliśmy z Rhodey' m nie zostawiać Tony' ego samego, który przypadkiem się ujawnił, wiedziałam, że muszę z nim porozmawiać. A co, jeśli taka sytuacja by się powtórzyła? Ale wtedy Tony powiedział, że też musi mi coś powiedzieć i pocałował mnie w policzek... Ale nadal nie wiedziałam, czy po to, żeby mnie uspokoić, czy może... Może on też coś do mnie czuje?

Przełknęłam ślinę, ale nie potrafiłam przestać się cieszyć, że nareszcie porozmawiam z Tony' m, twarzą w twarz.

- Udam, że nie słyszałam fragmentu o wyszczekanej buzi – odpowiedziałam, udając urażoną.

- A ja udam, że nie słyszę, iż cieszysz się jak idiotka... Choć w sumie, nie. Nie będę udawał, pochlebia mi, że tak bardzo się za mną stęskniłaś. Przecież mój nieodparty urok nie mógłby ominąć także i ciebie. W końcu słowo „nieodparty” mówi samo za siebie...

- Po pierwsze: skromność, Tony, skromność. Słyszałeś kiedyś takie słowo?

- Nie, podaj proszę definicję.

- Och, za wyjaśnienie powinno ci po prostu wystarczyć, że ty zdecydowanie jej nie masz – stwierdziłam, uśmiechając się zadziornie.

Tony prychnął i mogłam niemal przysiąc, że lekko się uśmiechnął.

Uwielbialiśmy się ze sobą przekomarzać.

- Ale bądźmy poważni...

- Przecież ty nigdy nie jesteś poważny.

- Pepper – jęknął Tony, więc ugryzłam się w język, aby powstrzymać potok słów. - Mogłabyś coś dla mnie zrobić? - spytał, nawet nie czekając na odpowiedź. - Gdzie jesteś?

- Zaraz będę w twoim domu, daj mi dziesięć minut... - oświadczyłam, nawet stąd widząc apartament Starków. - Matko, Tony... Nie próżnowaliście, widzę twój dom stąd, a wcale nie jestem tak blisko. Ile kosztował? Czy wygląda w środku tak jak zbrojownia? Tak, pewnie tak. Znając ciebie i twojego tatę, to byłby istny raj na ziemi. Ale powiedz, że przynajmniej twój pokój jest normalny...

- Pepper – warknął rozdrażniony Tony. - Naprawdę, jesteś... świetną przyjaciółką, ale możesz przez chwilę przestać mówić? Mam sprawę, poważną.

- Oj, dobrze, dobrze. - westchnęłam, przeczesując dłonią włosy. Mój język, aż się wyrywał, aby zapytać, czy aby na pewno tylko przyjaciółką, ale zasznurowałam usta. Mój niewyparzony język kiedyś wpędzi mnie w kłopoty. A z całą pewnością nie chciałabym stracić przyjaźni Tony' ego. - Mów.

- Pani Rhodes każe mi się ubrać elegancko na moją osiemnastkę, ale zaświadczyłem, że z całą pewnością nie założę garnituru... Nie, nie założę go! Wie pani przecież, że nienawidzę garniturów! - krzyknął zapewne do swojej dręczycielki. Westchnął po chwili zmęczony. - Mogłabyś mi pomóc coś znaleźć? - poprosił, zwracając się tym razem do mnie, a po chwili dodał:

- Oczywiście, jeśli sama się nie szykujesz.

Uśmiechnęłam się. Każdy pretekst, żeby zobaczyć Tony' ego i porozmawiać z nim przed imprezą wydawał się świetny, ale napawał mnie lękiem; miałam wrażenie, że ktoś próbuje wykręcić dziurę w moim brzuchu.

- Pomogę ci, biedaku. Coś znajdziemy, a potem najwyżej pobiegnę do domu i się ogarnę. Rhodey ma po mnie przyjechać, więc na pewno się nie spóźnię. Zresztą – rzekłam, spoglądając na zegarek na lewym nadgarstku. - Twoje przyjęcie zaczyna się dopiero za 4 godziny, na pewno zdążymy.

- OK, wielkie dzięki – Tony wyraźnie odetchnął. Usłyszałam, jak rzuca się na łóżko. - Czekam na ciebie w pokoju. Wchodź, nie pukaj, bo i tak nikt cię nie usłyszy. Pani Rhodes przed chwilą wyszła, a ekipa przygotowująca przyjęcie wciąż coś robi w sali balowej, a tata uparł się, aby dopilnować reszty. J.A.R.V.I.S. cię zaprowadzi.

Otworzyłam szeroko oczy.

- Macie salę balową? - zdziwiłam się. - Jak wygląda? Jest pewnie duża, skoro postanowiliście zaprosić 200 osób. Koniecznie musisz mnie tam zaprowadzić, jeszcze przed przyjęciem. Będę miała czym się chwalić, a Rhodey i Happy będą mi zazdrościć... O tak, już widzę ich miny, jak tylko im powiem...

- Czekam na ciebie, Pepper – przerwał mi Tony, wzdychając i rozłączając się.

Prychnęłam niby urażona kotka. Schowałam telefon do kieszeni mojej bluzy z kapturem i przyspieszyłam kroku. Po chwili stałam już pod drzwiami jego domu. Naprawdę nie przesadzałam, kiedy mówiłam, że jego dom jest ogromny. Zamiast zewnętrznych ścian zamontowano wszędzie szyby, które sięgały od podłogi do sufitu. Podziwiałam kogoś, kto wziął na siebie obowiązek czyszczenia ich wszystkich.

Jednak myliłam się, kiedy sądziłam, że Starkowie zrobią ze swojego mieszkania kolejną zbrojownię. W środku pyszniły się przeróżne nowoczesne meble i obrazy. Z całą pewnością nie były tanie.

Kiedy chwyciłam klamkę, dojrzałam wysokie, marmurowe schody, tuż przed dużym salonem, gdzie znajdowała się ogromna plazma. Dobrane przez kogoś kolory, świetnie do siebie pasowały. Ciepłe i spokojne barwy, a niekiedy rzucająca się w oczy morska zieleń, powodowały, że człowiek czuł się tutaj jak u babci. Odczuwał jednocześnie respekt i podziw, ale też ciszę oraz wytchnienie. Z całą pewnością dom dekorowała kobieta. Hmm... Skoro tak prezentował się dół, ciekawe jak wyglądał pokój Tony' ego.

 Z rozbawieniem na twarzy, otworzyłam drzwi, postanawiając, że później pozwiedzam apartament Starków. Skierowałam się w stronę schodów, zgadując, że Tony ma pokój na gorze. Był taki przewidywalny...

Podskoczyłam, kiedy usłyszałam głos, który zdawał się dochodzić z każdej strony domu.

- Panno Potts, pan Stark czeka na panią na górze. Proszę wejść na pierwsze piętro po schodach, a potem skręcić w lewo i iść wzdłuż korytarza. Po prawej stronie znajduje się pokój pana Starka, trzecie drzwi. Będę pannę obserwować, więc gdyby się pani zgubiła...

- Dziękuję ci, J.A.R.V.I.S. - przerwałam komputerowi i wbiegłam po schodach, trzymając się na wszelkie wielkie poręczy. Różnie bywa z moim szczęściem. - Poradzę sobie.

- Oczywiście, panno Potts – rzekł komputer, po chwili milknąc.

Zmrużyłam oczy.

Mogłabym przysiąc, że słyszałam w jego głosie sarkazm...

Westchnęłam i wspięłam się po schodach. Skierowałam się w stronę pokoju Tony' ego wedle wskazówek J.A.R.V.I.S. - a. Gdy stanęłam przed jego drzwiami, wzięłam głęboki oddech, zastanawiając się jednocześnie, od kiedy to się wszystko zaczęło. Od kiedy zaczęłam patrzeć na Tony' ego inaczej niż jak na przyjaciela, a samotne chwile z nim spędzane stały się jednocześnie lekarstwem na zakochaną duszę i utrapieniem dla mojego umysłu, który czuł się jak lew, brutalnie zamknięty w klatce po całym życiu wolności... Zrezygnowany i przerażony. A do tej mieszanki trzeba dodać jeszcze zakłopotanie. I nieśmiałość. Podsumowując, świetny przepis na miłość.